|
Ну, пачнём мы казку так:
Жыў да быў на сьвеце рак
З доўгімі вусішчамі,
З чорнымі вачышчамі,
Вострымі, лупатымі,
З лапамі разгатымі,
Шырачэзны ў шыі,
Клешні — во якія!
А як вусам павядзе,
Страшна зробіцца ў вадзе!
Рыбкі хвосьцікам мяльнуць
Ды галоўкамі кіўнуць
І баржджэй наўцекача
Ад рачышчы-вусача!
А ён шыішчай трэп-трэп!
Жабка ў бераг і — ні шэп.
Страшны рак быў, грозны рак,
Як ушчэміць — будзе знак.
І баяліся яго,
Як няведама каго.
Пад карэньнямі ракіты
Жыў наш рак, вусач сярдзіты.
|
