Гэта старонка не была вычытаная
Я ўжо п‘ян, бы латак,
Ды плятуся, аднак,
Адкаціўшы для форсу каўнер.
Пералез я парог
І галёшы зьняў з ног
І кажу: „Здрастуй, дзядзька Карусь!“
— Што-ж ты стаў! ці зьнямог?
Сунься дальш у бярлог! —
Я тралюю праз хату, як гусь.
Рада цётка была
І мяне абняла.
— Ну, прысядзь-жа ты, мой галубок!
Люлька ў дзядзькі храпла,
Сваё нешта вяла,
І пускаў дзядзька спрытна дымок.
Дзядзька зрэдка пляваў,
Моцны жарт адпускаў
І сьмяяўся сам дробненька так,
Ды ізноў замаўкаў, —
Нібы ў мысьлях блукаў —
Ну, нядарма празваўся Дзівак!
Неўзаметкі маргнуў,
Дротам люльку прапхнуў,
Хоць-бы слова сказаў да каго.
Колькі раз тупануў,
Да дзьвярэй завярнуў.
І гарэлка зьявілася ўміг у яго!
