Старонка:Vershy dlia dziacej 1945.pdf/38

Унь ідзе, брат, жыта!
Рыба валіць пад гак,
Сом храпе сярдзіта.
Плёх усцяж па вадзе,
Няма месца нідзе.
Каліва ржаное,
Спелае буйное
Стала над вадою
І сказала:
— Рача!
Скрыўджан ты няйнача
Нейкаю бядою.
Але ты паслухай, дружа:
Ой, на свеце ходзіць сцюжа!
Ой, халодзіць яна дужа!
Ветрам дыша, снегам сцеле,
Чуць душа трывае ў целе.
Надыходзіць старасць-восень,
З ноч знікае неба просінь,
Віснуць ніці з хмарак-кросен,
Ой, выносяць мяне ў поле,
Рассыпаюць ды па роллі
Ды людскія тыя жменькі
З саламянай той сявенькі
У халодны дол пусценькі.
Усё чыста з поля знята —
Там адны мае зярняты.
А той вецер дзікім свістам
Дзьме па полі, полі чыстым,
Усцілае жоўтым лістам
Мае шоўкі, мае руні
Ды халодных хмар насуне.

Золкасць, зыркасць і плюхота,
Журба, смутак і тускнота,
Безлюдзь, жудзь і адзінота.