ПОКАЧИВАТЬ што, калыхаць; гойдаць, пагойдуе.
ПОКАЧНУТЬ стоўб, пакіўнуць, пахібнуць.
ПОКЛАЖА ж. цягар; паклада, пакладны; покладзень.
ПАК, м. скырыня, скрынка.
ПОКЛЕП каверза, напасьць.
ПОКЛОНЕНІЕ каму, паклон, суклон; чэсьць, чціць.
ПОКЛОННИК—НИЦА, чэсьнік—ніца; адаратар—рка.
ПОКЛОЧИТЬ воўну, пакузлаць.
ПОКЛЯПЫЙ, пахілы, паклякны.
ПОКЛЯУЗНИЧАТЬ, накаверзаваць.
ПОКОБЕНИВАТЬСЯ, пакарэжыцца, пачачэніцца.
ПОКОВАРНИЧАТЬ, пакаведаваць, пакаверзаваць.
ПОКОЙ, стан нячыннасьці, адпачынак, спакой;ціш; спакой, спакойлівасьць; спакойства, спакойнасьць, спакойны, спакоіць; коесьць, койліва, коіць, коіцца, сукоіцца, укаіць. Спакой душы і цела. Ні днём, ні ноччу супакою няма. Згодай і спакойнасьцю народы растуць, а сваркамі ды закалотамі руйнуюцца. Ледзь сукоіла дзіцятка. Радасьць раны гоіць і сэрца коіць.
ПОКОИТЬСЯ, спачываць, апачываць.
ПОКОЙНИК м. нябошчык, навец. Наўцом называюць сьвежа памершага нябошчыка, а такжа нябошчыка які ходзіць па сьмерці ў сваім целе і высысае ў жывых кроў (рас. вурдалак, польск. upior). Навец процістаўляецца мярсьню, — даўно памершаму, які разсыпаўся і нямае ўжо цела, а паказуецца толькі як дух „сьцень“ (мярсьцень, мярсьціцца, прымярэсьціцца). У даным здарэньні слова „навец“, гэта эпітэт, як і слова „сьвежаніна“, „свежаваць“, якое ўжываецца гаворачы аб статку забітым на мяса. Наш селянін ня скажа: „зарэзаў“, „забіў“ кабана, вала, — гэта лічыцца груба, а таму кажа:
