ИСПОТЧЫВАТЬ што, счаставаць. Счаставаў усю гарэлку.
ИСПОШЛЯТЬ каго, што; сплыжаць, плыгкі. Ен ўсё чыстае, прыгожае умее сплыжыць, зрабіць агідным плыгкім (ад „плы(і)гаць“ скакаць як жаба).
ИСПРАВЛЯТЬ што, каго; папраўляць, паправа.
ИСПРАВНЫЙ, спраўны. Аб чалавеку — акуратны сумленны ў павіннасьцях; аб рэчах: добры, годны да ўжытку, не псаваны.
ИСПРАВНОСТЬ, спраўнасьць.
ИСПРАВИМЫЙ, які можа паправіцца, спапраўнасьць; спапраўны. Спапраўнае зло. Спапраўная бяда, калі можна яе паправіць.
ИСПРАВИТЕЛЬНЫЙ, да паправы датычны; папраўчы, спапраўчы.
ИСПРАВНИК м. зьверхнік земскай паліціі; спраўнік.
ИСПРАЖЕНІЕ ср. спарожжа, спаражняць.
ИСПРАШИВАТЬ што ў каго; дамагацца просьбай; прасіць пазваленьня зьверхнасьці; прасіць, просьба, прошаны, просьбіт-тка.
ИСПРОБОВАТЬ што, выпрабаваць.
ИСПРОВЕРГАТЬ што, вывяртаць, вываротлівы.
ИСПРЯМЛЯТЬ што, спрастовываць.
ИСПУГАТЬ каго спужаць, спудзіць: ўлякнуць, спалашыць.
ИСПУГ м. спужа, упуд; злякнасьць, злякненьне; спалох. З упуду, са спужы, са злякненьня, са спалоху, хварэе.
ИСПУГАТЬСЯ, спужацца, злякнуцца, спудзіцца.
ИСПУПОК м. пупавая папула, выпаданьне кішок у падскурны прарыў пупка; грызь.
ИСПУСКАТЬ што, з чаго; выпускаць; выдаваць з сябе крык; выдаваць; выпускаць („испускать“) душу, аддаць Богу душу.
