Са сьвятламі бязьмежна ўсясьвету,
Як сьвятло сам. лунае мой дух;
Аглядаю міры, як у сьне тым,
І жыцьцё абыймаю ўвакруг.
Над душамі, што шчасьця даўно весьць
Загубілі з адвечных нягод,
Я тварыў-бы нягадану повесьць
Вечных радасьцяў, вечных яснот.
Пяруны залатыя хапаў-бы,
Што у хмарах бушуюць агнём,
І страламі народны дух слабы
Развагняў, патрасаў-бы, як гром.
Млечны шлях, што нябесны дзядзінец
Засьцілаець, я-б зьняў на зямлю
І масьціў-бы ім новы гасьцінец,
Цераз родную ніву сваю.
Сонца ўзяўшы агністае ў рукі,
Што гарыць над бязьмерам палёў,
Я па млечным тым шляху бяз мукі
Чалавека да шчасьця-бы вёў.
Гэтак песьняй мой дух маладзіцца,
І на сьвеце жыву толькі ёй,
Хоць пішу кроўю гэты страніцы,
З свайго сэрца гарачай крывёй.
20/VII—13 г.
|}
|
ПЕРШЫЯ ПЕСЬНІ. Першыя песьні—першыя чуткі Што іх чакае, што іх спаткае, |
