Так сноўдаўся па вуліцы і самзгараў ў сабе…
…Іду і чую: туж з-за муру, ў сутарэньні
Рагоча музыка, як сумашэдшая ў кляцьбе,
Пад музыку—бражджаньне ног, грудзей хрыпеньне…
І жутка стала!.. Ёсьць-жа яшчэ людзі на зямлі,
Што могуць дзіч сабой зьмяніць і весяліцца,
Ня бачачы сваіх бяспутнасьцяў, што іх змаглі
І душаць адусюль, як зьмеяў навальніца!
З нявольніцай нявольнік тут танцуе на забой,
Пад зьдзекам рабскія свае сагнуўшы шыі,
А там, на акрываўленых палёх крывёй людзкой,
Нявольнік для нявольніка грабніцу рые.
Стыд спанаваў мяне, што я на вуліцы тэй быў,
І аддаваўся нейкай візьі ўсёй душою,—
Тым горкім думам аб сабе і сэрцу тым, на зьдзіў
Так заўладаўшым маім сэрцам-сіратою.
15/II—15 г.
|}
|
ВЕЧАР. Мой вечар, знаю, блізка, недалёка— Але ня счэзну я з-пад долі вока— Зямлі і сонцу нізка пакланюся— Як з братам, з ветрам шчыра абыймуся— Сум вечны пасаджу свой на пасадзе— Ўзлажу варону з сьлёз яму ў парадзе—
|
