Грай, грай, жалеечка! грай, грай, вясёлая!
Выйграй з вясною і долячку мне
З пушчаю, з птушкамі, з вольнымі ветрамі
Грай мне аб шчасьці, грай аб вясьне!
1906 г.
|}
ЗАПЕЛА ВЯСНА СВАЮ ПЕСЬНЮ.
І шумам задумнага лесу,
І шчэбетам птушак шчасьлівых
Запела вясна сваю песьню,
Запела на збуджаных нівах.
Выходзіць сялянін на поле, Зямлю уздымае сахою… О колькі тэй веры, надзеі! О колькі сьвятога спакою!
Вачыма расістымі водзіць
Па скропленым потам надзеле;
За думкаю думка снуецца,
Як нітка за ніткай з кудзелі.
Хоць буры і сьцюжы гулялі, Хоць мор сабіраў сваё жніва,— Жыве ён, як жыў тут спрадвеку, Жыве яго хатка і ніва.
Вось дрэмле курган на узьмежку,
Ігруша шуміць на кургане,—
Расказвае былі былыя,
Мінуўшаму шэпча літаньне.
А жаўранак звоніць над грушай, Свой кліч селяніну сьвяргоча: —Сьмялей, беларусе-араты! Сьмялей уздымай к сонцу вочы!—
