Гэта старонка была вычытаная
Скарб адвечны—гаспадарку
Пераеў, прапіў,
Цемнату, бяду на карку
Возіць, як вазіў.
Думкі славы, долі, волі—
Як і ня былі,—
Дрэмлюць недзе ў чыстым полі…
Ўзыйдуць-жа калі?
Трэба злое ўсё растрэсьці,
Сонных разбудзіць,
Трэба новае ўсё ўзьнесьці,
Новы шлях адкрыць.
…Ці што знаюць, ці ня знаюць,
Вось, абы, з бяды!
Так пяюць, так адпяваюць
На усе лады.
Чуе ўсё мужык наш гэта,
Чуе кожны дзень,
Ды ўздыхае з лета ў лета,
Ды снуе як цень.
Ой, ня грэе, хоць і сьвеціць,
Месяц над зямлёй…
Ходзяць гутаркі па сьвеце,
Ходзяць чарадой.
1908 г.
|}
|
НАВУКА. Знаем мы навуку, Ўстаці рана-рана, |
