|
Павыбіты вокны, сарвана страха,
Паўлазілі ў гліну вуглы,
Абдымлены комін тырчыць, як вяха,
Як здань, вызірае з імглы.
Стаіць, як абскубаны зьверам шкілет,
Забытая сьветам карчма,
Начніцы пяюць ёй магільны прывет,
Галубіць пракляцьцямі цьма.
Разьбітая напал калісь пяруном,
Асіна ўздыхае над ёй,—
Калыша, матае кастыльным гальлём,
Шыпіць, уздыхае зьмяёй.
Як вісельнік, зьвісла галіна адна,
Бы цэпам калоціць ў камель,
І сьведчыць, што некалі, вельмі здаўна,
На гэтай галіне…
Як шмель,
Шумела, гудзела карчма усю ноч,
Музыка рваў струны і смык;
Бяда і нуда адыходзілі проч,—
Рашаў гаспадарку мужык.
Вось поўнач…Звон чарак…Сьмех, крыкі, кляцьба…
Ня сьцяміш, дзе свой, дзе чужы…
Гахх!..цьвякнуў тапор…Міг, зьнямела гульба…
Ляжыць труп, як крыж на мяжы…
—Мярцьвяк!!.—загудзеў разбуялы народ
І рынуў з сьвятліцы пад тын…
—Дзе ўбіўца?..На горкай асіне, бы кнот,
Хістаўся нябошчыкаў сын…
Мінула гулянка…Замёрла жыцьцё…
Канае карчма у журбе;
Навокала блудзіць зданьнё, страхацьцё,
Па шчылінах вецер скрабе.
|
