Гэта старонка была вычытаная
Не папусьціць ў крыўду славу,
Славу ды свабоду,
Хоць і дуж ты, і багаты,
Ды панскага роду.
Ох, патрапіць народ часам
За сябе ўступіцца,—
Асьвяціць зямлю пажарам,
Сьвежай кроўю ўпіцца!
Лезе пан да Бандароўны,
Ўвесь гарыць, бы ў жары
Тая жартаў не пазнаўшы,
Зьехала па твары.
IV.
Жутка, жутка дым пажарны
Бухае уночы,
А жутчэй яшчэ ў пана
Задымелі вочы.
Выгражае кулакамі
Ўсёй казачай браці:
— Ўсе адказ дасьцё мне зараз—
Дочка, бацька, маці!
— Асьцярожна, ясны пане,
З грозьбамі сваімі!
Забурчала старшына ўся,
А моладзь—за імі.
Выбег з хаты пан Патоцкі
Зваць сваю дружыну,
А старэйшы людзі вучаць
Бедную дзяўчыну:
Уцякай-жа за пагодай,
Донька маладая,
Покі дзень засьвеціць ясны,
Покі сіл хапае!
