mam, z hradam, s piarunami dy małankami; a prajšła nawalnica, i krasnaj kniazioŭny niestało… Kinuli jaje wiernyje słužki u studniu hłybokuju, i apuścieło zara toje haradyšče, a pośle i saŭsim jaho niestało. Tolki hara z wàłam dy studniaj, poŭnaj kamieńnia, toje miejsco aznačaje. Skora worah luty siudy najšoŭ, ludziej pawyrezaŭ, chaty z ziamloju zraŭnawaŭ, a toje miejsco, dzie miesto było ludzi Rezanami prazwali. Kamu-ž s taho miesta Boh sudziŭ žywym astacca, tyje trochi woddal, na hare, nad krynicami pabudawalisia nasuprociŭ taho-ž haradyšča i studzienca i prazwali swaje nowaje sielišče «Nowosadami».
|
Da Niomana. Ech ty, Nioman, reka! — |
Nioman.
Nioman wyciekaje z lasoŭ i bałot ihumienskaho pawietu u Minščynie. Prapływaje praz Minščynu, Wilenščynu i Hrodzienščynu i ŭstupaje ŭ Litoŭskuju ziamlu, a paźniej u Pruskuju i ŭ kancy zliwaje swaje wody ŭ Bałtyckaje more.
U Minščynie Nioman praciekaje kala miastečka Mahilna, — pamiatnaho pieramohaj litoŭskaho kniazia Rynholda nad biełaruskimi kniaziami ŭ 1235 hadu, — a paśla kala Świerženia, wielmi wažnaho tarhowaho niomanskaho punktu, a nižej, pryniaŭšy rečku Sulmu, =ystupaje na hranicu Wilenščyny.
Nie dachodziačy da wioski Dakudy Nioman pawaračywaje na pałudniowy zachad i ŭstupaje abodwymi bierehami u Wilenščynu, prachodzić mima Dakudawa, Bielicy, Orli, ciače pakručasta to praz Dakudaŭskije i Delatyckije lasy, s prawaj starany lasoŭ, to majučy na swaich bierahoch čaroŭnyje uzhorki z dziŭnymi widokami na
