łapi zakoł i wyciahnuŭ jaho; paśla adarwaŭ kawałak pałatna ad swajej kašuli i abwiazaŭ ranu. Leŭ pałažyŭ mnie na ruku swaju haławu i zasnuŭ. S taho času my žyli razam. Zwier prynosiŭ miasa, ja piok jaho na soncy i jeŭ. Kali ja wychodziŭ s piačery, leŭ markociŭsia i šukaŭ mianie. Ale ja zatužyŭ pa ludziach i ŭciok ad lwa. Mianie zławili i zasudzili na śmierć. A biez mianie, mabyć, i leŭ byŭ złoŭlen palaŭničymi. I ot pieršy raz apaśla razłuki my sustrecilisia tut i spaznali adzin adnaho“.
|
Sud. Tam, dzie pušča, za prasiołkam |
Letnije światy i abrady.
Leto — čas daśpiewańnia ŭsiakaj pašnicy i ŭsiakich pładoŭ ziamli, haračy čas zboroŭ, Pierš pačynajecca praca kala siena, paśla daśpiewaje žyta, jaryny, harodniny i sadowiny. Dziela hetaho i letnije abrady našy, jak kraju ratajskaho, ciesna zwiazany sa zboram uradžajoŭ. Najwažniejšaje zbožže ŭ nas — žyto. I ot-že zbor žyta maje swaje abrady.
Kali žyta daśpieje, spraŭlajuć zažynki. A spraŭ-
