Гэта старонка не была вычытаная
Соцкі ў гутарку ўмешаўся
І вачыма ўсіх абвёў:
- На язык ты, Юрка, здаўся,
А німа разумных слоў...
Эй, вы, хлопцы; хто за мною?
Пойдзем хоць агледзім норт[1]
Мо дзе вынесла вадою,
А мо ў плыт ён дзе зацёрт. -
І за соцкім паваліла
Дужых хлопцаў чарада
А над Нёмнам гаманіла
Яшчэ доўга грамада.
II.
На парозі беднай хаты
Дзьве кабецінкі сядзяць.
Змучэн горэм твар Агаты,
Вочы сумна так глядзяць.
На руках дзіця малое,
Двое большых - па бакох.
- Не ныдзіся! што-ж такое?
Можэ верніцца дасьць Бог. -
Так Агату разважае
Цётка Наста і сама
Мала ў гэта веры мае.
- Ой, не, цёточка! німа,
Знаць, яго жывога ў сьвеці:
Скора тыдзень, як прапаў;
Кожны дзень хадзілі дзеці,
Дзе ён плыт пастаўбоваў[2].
