——— 33 ———
АЛЬЖБЕТА. Ды бяры! Што там пытаешся! Панна Адэля толькі дзьве выпіла.
АДЭЛЬКА. Калі-ж болей ня хочацца.
АДЗІН З ГАСЬЦЕЙ. Хай паненцы захочацца для маей кумпаніі.
ПАЎЛІНКА (забіраючы шклянку). Вып'еш, вып'еш, Адэлька, — зьмесьціцпа.
АЛЬЖБЕТА (падсовываючы гасьцям яду). Старайцеся, госьцікі, старайцеся. Вось — сыр, масла, вангліна! Такі-ж сягоньня трохі папрацавалі каля полькі і лявоніхі.
КОЛЬКІ ГАЛАСОЎ (перажоўваючы і сёрбаючы). Дзякуй, дзякуй! Мы стараемся.
СЬЦЯПАН. Чым хата багата — тым рада. Хлеб на стале — рукі свае. Выбачайце толькі, каханенькія-родненькія, што гарэлкі няма. Але я ў гэтым не вінават. Хацеў узяць у Міхалішках, дык, як на ліха, манаполька цэлы дзень была закрыта.
МУЗЫКА (у старану да другога). Каб не салгаў, дык-бы і ня жыў. Я сам бачыў, як пасьля імшы адбываўся з фляжкамі пры манапольцы нешпар.
ПАЎЛІНКА (паставіўшы Адэлі шклянку, к аднаму з гасьцей). Можа пан Вінцусь яшчэ вып'е?...
ВІНЦУСЬ — госьць (уціраючы канцом настольніка губы і лоб). Яно-б то было ўжо і досіць, але, калі панна Паўлінка так пекна просіць, дык можна яшчэ са шкляначку.
ПАЎЛІНК (ідучы са шклянкай, у старану публікі). Гэты ўжо — дык пятую шклянку бабохае. Наробіць сабе клопату, каб я так жыла.
СЬЦЯПАН (да Альжбеты). Ці добра хаця ты прасіла Пустарэвічаў? Чаму іх так доўга німа?
