Старонка:Pan Tadeusz (1907).pdf/63

Bo hawórki, dasiéła idučý biez źwiahi,
Zmianílisia ŭ wialiki paswárki i krýki.
Čásam na palawáńni straléckije smýki,
Asóčać les, —— pačuješ strałý, sabák láji,
Až dajaždžáč na dzíka natrápić u háji,
Dajé znak, i woś stralcý uhruń zakryčáli,
Žáłasna, dziéle strácha, sabáki zahráli;
Tak i z hawórkaj: ― janá spačátku ― biez krýka,
Pakul dójdzie da hádki, pachóžaj na dzíka.
Dzíkam straléckich hádak byŭ spor toj upárty
Rajénta z Asésaram ab prasłáŭny charty;
Kóratka było dziéła, da haráča bráliś,
Maŭláŭ piarápiačájki łájańniam mianiáliś,
Zajélisia, až horły at krýku sipiéli,

Tož k jim z druhój światlícy usié pabiažáli,
Maŭlaŭ na racé wóuny, pieréd sabój hnáli
Maładziéńkuju páru, što tam, na parózie
Stójučy, zamináła ludziom pa darózie.
Kalí čásam na wajnu maładých paprósiać,
Kryk wialíki! — pa šynkách mátački hałósiać.
Pakul s paniaju dziaciuk spráwili hałoŭki,
Prycíchli hrómki swáry, złósnyje prymóŭki,
Hóman wiasiół sa śmiécham pa światlícy mčáŭsia,
Nastáła piaramírja; kwastár za to uziáŭsia.
Čaławiék choć jon stáry, da siłáč wialíki:
Woś Asésar z Rajéntam, baš siardzíty býki,
Padstupíli da siabié, kab pačáć boj ščyry;
Tož jon míham uchwacíŭ čynóŭny kaŭniéry,
Dwójčy udaryŭ krépka hałowy šalony,
Jak stóŭpiać u wialíkdzień jajéčki čyrwóny,
Dyj razkryžawáŭ ruki, baš daróžny znáki,
Kínuŭ ŭ kutki pracíŭny abójich; tabáki
Paniuchaŭ; z raspiátymi abápał rukámi
Pastajáŭ, paślá káže: „pakój, dziétki, z wámi!“