Старонка:Novaja ziamlia 1923.pdf/9

Стаіш зялёны прада мною
І зьяеш дзіўнаю красою!
Як дзьве старэнькія кабеткі,
Да якіх старасьць неўзаметкі,
Падкраўшысь злодзеем срэдзь ночы,
Як смачны сон змыкае вочы,
Красу і крэпасьць забірае
І ўсю іх жывасьць выкрадае
Ды кіне іх адных, старэнькіх,
Адных, як перст, і чуць жывенькіх
І непатрэбных а нікому
На цягасьць жыцьцю малодому, —
Так каля хатачкі ў садочку,
Схіліўшысь ціхенька ў куточку,
Стаялі дзьве вярбы старыя,
А навакола маладыя
Дзярэўцы пышна красавалі,
На сьвет вясёла пазіралі.
Гальлё спусьціўшы над парканам,
Расла тут грушка з тонкім станам;
Па-над парканам пышным валам
Стаяў вішняк густы, прыўдалы.
Садок быў, праўда, невялічкі:
Дзьве верабіны ды тры дзічкі
Ды між верб ліпка маладая,
Бы іх унучка дарагая.
Але як весела і міла
Тут пчолка ў вульлях гаманіла!
І як прыемна пахла мёдам!
Пладзілісь пчолкі з кождым годам:
Што лета вульляў прыбывала —
На пчолкі вельмі шанцавала.
Тут гул-звон быў удзень, уночы,
Бывала ўлетку, ў час рабочы
Ня раз там чуўся крык вясёлы:
— Го, тата! дзядзька! вышлі пчолы!
На вішні селі каля плоту! —
Мужчыны кідалі работу,
Касьбу над рэчкай за кустамі,
І беглі шыбка, каб, часамі,