Ўсе ажылі і разышліся,
Такія мовы паліліся,
І пахвальба пашла такая!
— Падаць мне Тэша! — Лось гукае: —
Я разарву яго вантробы,
Бо сьвет гарыць з яго, хваробы!
Падайце: вырву яму вусы
За ўсе даносы, за падкусы! —
Абрыцкі-Тэш быў такі з нюхам,
Ад Хрумы зызнуў адным духам.
Быў позны час, як «цётку» Хруму
З вясёлым шоламам і ў тлуму
Лясная стража пакідала.
Ў яе вачох зямля скакала,
І месяца, бліскучы крайчык
Па небе пстрыкаў, як той зайчык.
Зчакаўшы трохі, разышліся,
І песьні зараз панясьліся
То тут, то там і лес будзілі,
Як-бы ваўкі там галасілі.
«Ой пайду да дому,
Не скажу нікому.
Ды зарэжу ката,
Бо наш кот — сірата»,
Сьпяваў Амброжык за балотам,
А Пальчык сыпаў, як-бы шротам:
«Будзе мяне біць,
Няма каму бараніць».
Міхал сьпяваў баском спавагу,
Як-бы каваў ён словы шлягай:
«Добра мера, хоць бяз грошай,
Абы празьнічак харошы!»
|}
