Старонка:Novaja ziamlia 1923.pdf/37

Што за прычына ёсьць такая?
Ці я па службе правініўся?
Ці на мяне пан угнявіўся?
Я не прадаў, ня ўкраў нічога…
Скажы, панок, на літасьць бога,
За што нас пан перамяшчае? —
Лясьнічы строга пазірае.
— Мне чалавек там добры трэба,
А ня гультай які, нязгрэба;
Такі лясьнік, як ты, каторы
Ня будзе спаць п’яны ў разоры…
Парэчча — месца не благое
І поле там ня так пустое,
Хоць менш яго, затое-ж — паша!
Дык будзе хлеб табе і каша.
Пакуль я жыў, і ты ня згінеш,
Свае сям’і, нябось, ня кінеш —
Куды ты дзенешся? трымайся,
Жыві і з богам разжывайся, —
Пашоў Міхал наш у задуме,
А па дарозе к цётцы Хруме
Ён трапіў з гора выпіць чарку,
Каб галаве яго на карку
Было лягчэй крыху трымацца.
І што за страх перабірацца? —
Міхал дарогай разважае: —
Мяне лясьнічы паважае!..
А месца, праўда, ня ліхое…
І г-э-э-эй ты, наша жыцьцё зло-о-ое! —
Міхась у лесе песьню цягне
І тахты стрэльбай выбівае,
Назад, наперад выкідае,
Зайсьці скарэй да дому прагне
Навінай важнай падзяліцца.
Ідзе ён сьмела, не баіцца
Праборкі дома за гарэлку:
Вяліка важнасьць, што кватэрку
Ён з гора тога перакінуў!
І на Міхася жаль нахлынуў
І нейкі смутак навязаўся,
А ўрэшце ён усердаваўся.
А на каго? за што? — ня знае,