Цяплом павее, цішынёю,
І хмарак сівыя фальбоны
Падуць, апусьцяцца, наніз,
І неба яснага абрыс
Зірне скрозь цяжкія заслоны,
І дзень тужлівы, засмучоны
Аздобіць сонцаў агняпіс,
І ўсё вакол павесялее,
На момант сьцішыцца, замлее,
На ўсё адбітак ляжа згоды,
І нікнуць подыхі нягоды;
Зямельцы неба ўсьміхнецца.
Глядзіш — тады табе здаецца,
Што холад згінуў назаўсёды.
Але ці-ж так? Эх, негадана
Вятруга ўсходзіцца паганы,
І даль палёў маркотна стане,
Жалобы цень яна апране,
І ўсё нейк смутна пазірае,
Чагось нядобрага чакае.
Так і ў жыцьці: бягуць часіны,
Ліхія, добрыя хвіліны,
Адна зьмяняецца другою.
Ня ўсьпеў Міхал з сваёй сям’ёю
І пяць гадкоў спазнаць спакою,
Як сталі чуткі пачувацца —
Лясьнічы сам даваў намёкі —
Праз час ня вельмі так далёкі
Ў другі куток перабірацца.
І гэта вестка ўсіх смуціла,
Рабіць ахвоту ўсю адбіла:
Рабі, працуй, кладзі ты сілы
У гэты дол чужы, пастылы
І горкім потам аблівайся,
Зрабіў парадак — выбірайся
Ды йзноў ідзі адсюль у госьці...
Эх, вы, паны! эх, ягамосьці!..
|}
