Старонка:Novaja ziamlia 1923.pdf/236

Зямля запраўды не благая,
Гаспадара-ж яна ня мае;
Каб пахадзіць за ёю дбала,
Тады-б ня гэтак выглядала.
— Зямля запушчана ў васпана:
Пакрыта скураю дзірвана.
Глядзеце — пырніца якая,
Зямлі вартоўнасьць ён зьніжае:
Чартапалох буяе дзікі! —
Антось зьвярнуўся да Хадыкі:—
А дзе ўжо пырнік завядзецца,
Змаганьне трудна з ім даецца!
Хібеюць доўга тыя гоні!
— Э, плюнь, браток мой! плюнь, Антоні!
Гадок, ну, два таго змаганьня —
І пырніку ня будзе званьня!
Кажу-ж я вам, браток мой мілы:
Няўпраўка мне, бракуе сілы.
Зямля-ж, ох, многа патрабуе
І догляду і тэй увагі
І, калі хочаце, павагі,
Тады вас хлебам ушануе
І малаком, і пірагамі,
Ядзяць іх мухі з камарамі!
— Так! гэта так, — Міхал згадзіўся: —
Яшчэ той брат наш не радзіўся,
Каб на ўзьві-вецер жыць багата,
І ў дні будныя спраўляць сьвята.
Але дзе поле адзічала,
То й там, васпане, смаку мала —
Зрабі зямлю з такой аблогі!
Праз год ня станеш тут на ногі! —
Браты, наколькі было можна,
Вялі падходы асьцярожна,
Каб зьбіць цану, хоць тэй цаны
Яшчэ ня ведалі яны.
Ды як-ніяк зямлі валока.
Міхал прыкідвае на вока
Рахункі гэтай важнай справы.
Ў яго ваччу ўставалі лавы
Жытоў, што ўласнаю рукою
Засее восеньню другою