Старонка:Novaja ziamlia 1923.pdf/19

Сінела неба гладзь. Хмурынкі
Стаялі грудкамі на ўсходзе.
Было так ціха ўсё ў прыродзе!
Ўгары над хвойнікам зялёным
Снуюцца пчолкі з ціхім звонам,
Кузуркі розныя і мушкі
Свае спраўляюць гулі-гушкі
І так танюсенька гудуць,
Што ледзьве-ледзьве можна ўчуць.
А на прагалінках на голых
Гуляньне конікаў вясёлых,
І толькі ступіш там нагою —
Так і заскачуць прад табою,
Вось так і пырскнуць у надзем’е,
Як-бы сявец той сыпне сем’е.
А матылькі сваім убраньнем
Касуюць тут усіх да званьня
І не лятаюць — танцы правяць,
Ну, каго хочаш, зацікавяць.
А як прыгожы пуцявінкі
Ў шаўкох зялёнае травінкі!
Якія мяккія іх рысы
І павароткі іх, абрысы!
Ідуць, зьвіваюцца, лучацца…
Эх, слаўна ў лесе, слаўна, братцы!
Памалу, мерна, крок за крокам
Ў сваім раздумьмі адзінокім
Дадыбаў бацька скора к дому.
Зачуўшы татаў ход знаёмы,
Малыя з хаты высыпалі,
За брамай бацьку сустракалі.
Алесь браў стрэльбу, шапку з цэшкай
І нёс з шчасьліваю усьмешкай,
Схаваўшысь ў шапку ўвесь з вушамі;
А Костусь — торбу з кутасамі
І знак блішчасты стражнікоўскі.
— Баржджэй вы там, кірмаш жыдоўскі! —
Гукае дзядзька з ноткай злосьці: —
Ідуць, як тыя шляхты ў госьці!.