Старонка:Novaja ziamlia 1923.pdf/171

Ад гэтых слоў лягчэй на сэрцы,
Бо ўсё-ж маркотны вы, каберцы
Зімы халоднай і мяртвячай,
І ласкі хочацца гарачай,
Вясны душа твая жадае,
І ў сэрцы радасьць расьцьвітае
Ад аднае ўжо толькі думкі,
Што гэта зімка зьбярэ клумкі
І пойдзе-зьнікне на паўгода,
І йзноў ажывіцца прырода.
Прыелась хлопцам і вучэба:
Цяпер калядак чакаць трэба,
І думка іх ня тым занята,
Ўсё болей ходзіць калі сьвята.
І міла гэта іх чаканьне!
Адзнакі блізкіх зімніх сьвятак —
Гарыць салома каля хатак.
Пажар вясёлы ў час сьвітаньня!
— А што там сьвеціцца, нябожа?
Няўжо гарыць хто, ня дай божа? —
Не, не пажар: то — сьцяг калядны, —
Япрук там смаліцца дзесь ладны.
Свой крок апошні замыкае:
Япручча доля ўжо такая.
І кожны дворык, кожна хата,
Хоць і жыве ня так багата,
Але сьвятых каляд ў адзнаку
Заколе хоць-бы падсьвінака
І дворык свой ці прыгумень
Асьвеціць раніцаю, ўдзень,
Бо хто-ж, скажэце, хто ня ласы
На тое сальца і кіўбасы?
Другі каляд не дачакае,
Цішком сьвяжынкі паспытае,
А ўжо на сьвята — што казаці? —
Паходзіць так каля сьвінчаці,
Што ўжо на ночку разоў дзесяць
Табе жывот закуралесіць.
І гэта, братцы, не загана!
Даўно, ня знаю, кім казана:
«Калі заколеш япрука ты,
Ды не пабегаеш за хаты,