Старонка:Novaja ziamlia 1923.pdf/157

Цяпер зайцы ў лясох гуляюць,
Іх упалюеш бяз прынады,
Тым болей, што ганчак харошы —
Ёсьць сэнс прайсьціся па парошы.
І чуць што толечкі разднела,
У маткі сьнеданьне пасьпела,
Але яе ўсё падганяюць,
Баржджэй рассыпацца жадаюць,
Каму куды, і ў чым хто здольны
Дзянёк прыдасца часам вольны.
— Пакінь, Міхась, ты сучку дома,
Мо’ дзе забіўся тхор між лому:
Ў карчох на рэчцы сьледу многа,
Іх там пярэсмыкі, дарога. —
І да тхароў быў дзядзька падак,
А тхор цяпер дабёр і гладак:
У Сьвержні Іцка з Моўшам проста,
Да шкуркі ўліпнуць, як кароста.
А Такса талент такі мела,
Што за тхарамі чуць ня млела.
— Бяры сабе, хай застаецца, —
На просьбу бацька падаецца.
І Таксу ў хаце запіраюць,
А ў лес Сівалку запрашаюць.
Выходзіць бацька першы з дому
Мясіць сьнягі па буралому.
На ім кучомка, верх зялёны,
Кажух кароценькі, чырвоны,
А стан шырокая папруга,
Сьціскае спрытна, лоўка, туга;
На меднай спронжцы лось красуе
І з жоўтай бляхаю фасуе,
А праз плячо паўзьверх кажуха,
Ідзе раменны пас, бы ў зуха;
На гэтым паску — знак блішчасты,
А на плячах — шчур пакручасты.
І вось як бацька выйдзе зрана
Ды стрэльбу накрыж перакіне —
І ў палясоўшчыцкім ён чыне,
Дапраўды, змахвае на пана!
І дзядзька доўга не чакае,
Маўчком ён Костусю ківае;