Старонка:Novaja ziamlia 1923.pdf/152

«Ня так дасі ты стракача!»
Міхал паціху разважае.
А воўк ляціць. Вось ён на Нёмне…
Вось ён за горкай… ня відаць —
Ён будзе тут хвілін праз пяць…
«Трымайся-ж, браце, цэлься, помні!»
Міхал замёр, ня моргне вока:
Разьвязка скора, недалёка —
Вось-вось пакажацца зьвяруга!..
Ды доўга гэта штось натуга —
Няма, а быць ужо пара!
Цьфу, ты! Што-ж гэта за кара?
Ўстае Міхал глядзіць вакола,
Як-бы што страціў, невясёла,
А рукі ўсё яшчэ дрыжаць.
Ну, хоць-бы гада напужаць!
І дзе ён дзеўся? дзе, пракляты?
Міхала рух бярэ заўзяты,
Ня возьме тропу ён ніяк,
Бяжыць управа наўскасяк:
А можа там яго спаткае,
А не, дык сьнег хоць запытае.
Але й туды прабег дарма:
Там і сьлядоў яго няма.
Бяжыць назад — няма! — прапала!
Аж нейкі пот праняў Міхала,
Міхал на Нёман тут рвануўся
І як зірнуў, аж здрыгануўся,
І ўсё ў ім раптам задрыжала,
Аж нават шапка чуць ня спала,
Калі прычын Міхал дазнаўся:
У стрыжаню воўк шалпатаўся!
Міхала згледзіў — лясь зубамі!
І злосна бліскае вачамі.
Міхал хватае дубальтоўку
І хоча выстраліць у воўка,
А потым стрэльбу апускае
І воўка зблізка разглядае.
А ён — вось тут, бяры рукамі,
Завіс на лапах, як ў яме;
Стрыжэнь глыбокі, лёд пакаты,
А бедны воўк, вадой падцяты,