Старонка:Novaja ziamlia 1923.pdf/147

І толькі глянуў на абцасы, —
Былі ў іх моладасьць і часы,
Калі рабілі выкрунтасы
І на ігрышчы тупацелі,
А тут хадзіць больш не хацелі.
Таксама Ўладзя да работы
Больш, чым да кніжак, меў ахвоты:
Любіў ён з цэпам завіхацца,
Або па лесе пацягацца,
Пабегаць з стрэльбай за лісамі
Ці за куніцай, ці тхарамі.
І бацька з гэтым пагадзіўся:
Што-ж? да навукі не радзіўся,
А вось мо’ з меншых што і будзе,
Няхай яны ўжо йдуць у людзі.
Алесь сядзіць, закон чытае
Або з сабою разважае,
А потым йзноў у кнігу ўткнецца
І сам сабе штось зас мяецца.
У Кастуся «Родное слово»;
Ён сьлібізуе ўсё нанова,
Але склады штось ня выходзяць
І хлопца ў злосьць адно прыводзяць,
Бо Костусь — хлопец нецярплівы,
У гнеў прыходзць абурлівы;
Яго падштоўхвае спакуса,
Сказаць зьнявагу на Язуса,
Які прад ім быў намалёван,
І Езус быў тут ім аплёван:
Чаму-ж бо ён не памагае,
Калі на гэта сілу мае?
А потым злосьць яго астыла,
Яму і прыкра і няміла,
Ён сам сябе чуць ня кусае.
Ох, галава яго дурная!
І ні на грош няма ёй кошту,
Яго хвалілі, а за вошта?
І хіба-ж бог яго ня чуе?
Або яму бог падаруе
Вось гэты страшны грэх зьнявагі?
Эх, Костусь, Костусь! Ты — брадзяга!
Выносіць сонца дзянёк новы