Старонка:Novaja ziamlia 1923.pdf/134

— А каб яны павыдыхалі!
Чаму задачніка ня рвалі? —
Сказаў Уладзя ў засмучэньні: —
Дае-ж такія бог здарэньні,
Але ня мне яны трапляюць,
Мяне заўсёды абмінаюць. —
— Тут нават бацька ня стрымаўся
І нечакана засьмяяўся.
Алесь пачуў — мінула ліха!
І сам сябе ён хваліць ціха,
І так на сэрцы праясьнілась,
Як-бы гара з плячэй скацілась.
І думаў ён і пацяшаўся,
Што ўжо з законам паквітаўся,
І цэлы дзень ён быў вясёлы,
Як-бы нясьлі яго анёлы.
Ды памыліўся ён бязьмеры:
Прыходзіць бацька па вячэры,
Алеся з запеку ён кліча
Ды ў нос «начаткі» яму тыча!
— Глядзі-ж ты іх цяпер, як вока:
Папруга ўжо ня так далёка;
Калі каты іх зноў парвуць,
То паўхіры тут паўстаюць! —
І тое месца сына-блазна
Айцец паказвае выразна.
Алесь, у смутку джургануўшысь,
Пашыўся ў запечак, сагнуўшысь.
І доўга ён заснуць ня можа:
Зноў Лот, Абрам… Мой моцны божа!
У ваччу «начаткі» мітусяцца,
Ад іх ня можна адвязацца;
Зноў тая самая бядота.
Зноў сьлёзы, крыўда і згрызота,
Адно Алеся суцяшала —
І Кастуся бяда спаткала:
Кастусь на «верыі» сеў макам, —
Абодвым кепска, небаракам!
І кажа раз Алесік брату:
— Закінем кнігі ў сьнег за хату —
Ты «верую», а я «начаткі»,
І пойдуць іншыя парадкі.