Старонка:Novaja ziamlia 1923.pdf/132

Паслухаў: не — ніхто ня чуе,
І ў запек ціхенька шыбуе.
Назаўтра раненька дасьвету
Руплівасьць матку падымае.
Яна ўстае, крыху ўздыхае,
Работа розная чакае,
І рух находзіць на кабету.
Карчажку паліць на камінку,
Садзіцца прасьці на часінку,
Пакуль у печы не падпаліць,
Тады работа ўся наваліць.
І дзядзька зараз абудзіўся,
У вокны глянуў — мо’ спазьніўся.
— Ох, трэба-ж борзда абувацца
І з малацьбою пасьпяшацца,
Бо мышы збожжа й так паелі, —
І злазіць борзьдзенька, з пасьцелі.
Алесь ня спіць — ён у трывозе:
Што на сягоняшняй дарозе
Яго з «начаткамі» чакае?
Як сойдзе хітрасьць яго тая? —
А як ўспомніць пра «начаткі»,
Так і палезе душа ў пяткі.
Абуўся дзядзька, штось шукае
І раптам голасна пытае:
— А во! хто-ж кнігі так раскідаў?! —
Алесь нічым сябе ня выдаў,
Заплюшчыў вочы і чакае,
Чакае, што тут далей будзе.
— Скажеце, міленькія людзі!
Мае-ж вы родненькія маткі:
Як расчвартованы «начаткі!» —
Пад лавай дзядзька вядзе сьледзтва:
— Якое зроблена, калецтва! —
І маці прасьці перастала,
Глядзіць і дзівіцца нямала.
— Каты напэўна, — кажа, маці, —
Бо гэтак бегаюць па хаце,
Калі разыйдуцца часамі! —
Алесь падзячан добрай маме,
Бо маці ў тон яму трапляе
І на катоў віну ўскладае.