Старонка:Nashy dni 1937.pdf/16

З РАБІНДРАНАТА ТАГОРА

Шапнуў ён: „Мілая, ну, глянь, хоць разік глянь!“
Яму з дакорам я прамовіла: „Адстань!“
А ён са мной астаўся.

За рукі ўзяў мяне, у вочы мне зірнуў.
„Пакінь!“ сказала я. Ён вокам не змаргнуў —
І толькі пасміхаўся.

Да вуха мне прыпаў, крануўшыся шчакі.
Абурана сказала я: „Ах, стыд які!“
Ды стыд яму не стаўся.

Мне кветачкаю ўраз аздобіў валасы.
„Якая-жа карысць ад гэтае красы?“
І тут ён не крануўся.

І, зняўшы мой вянок, пайшоў ад мяне проч.
Я плачу, думаю аб ім і дзень і ноч —
Ах, хай-бы ён вярнуўся!

1925 г.