|
Ідуць за падзеяй падзеі,
За годам праходзяць гады.
Зірнеш на сябе, добрадзеі, —
Эх, дзе-ж ён, твой час малады!
Глядзіш — насядаюць маршчыны,
У вусах блішчыць сівізна…
Калі, ну калі вы, часіны,
Зрабілі старога з блазна?
Няма тае лёгкасці, спрыту,
Бурчыш, асуджаеш грахі:
Гарэзнасць свая ўжо забыта,
Цішэеш, як вечар глухі.
Звычайная, простая з‘ява,
Закон адзінакі для ўсіх,
А ў люстра зірнеш — не цікава,
Няўзнак засумуеш на міг.
Ды чорт яе, з той сівізною:
Хай лысіна свеціць, як блін,
Ты-ж клыгай старэцкай ступою,
А думай — мне дваццаць адзін!
13/XII 1936 г.
|
