Na Nowy Hod.
Maciej hadawaŭsia ŭ bahaciejszaj sielanskaj siamji i dziakujuczy tamu, szto ŭ swaim siale była szkołka nawuczyŭsia ŭ joj czytać i pisać pa rasiejsku i nawat zdaŭ akzamien. Jaszcze pierad tym baćka wyŭczyŭ jaho czytać pa polsku. U chacie było niekolki kniżak polskich, katoryja Maciej praczytaŭ nawat pa kolki razoŭ. Ale bolej ich nia wiedaŭ adkul uziać, a chaciełosia jamu czytać, dyk staŭ brać rasiejskija kniżki ŭ nastaŭnika. Czytajuczy henyja kniżki Maciej staŭ i ŭ hutarcy sa swaimi ŭżywać szto raz czaściej słowy rasiejskija i stała jamu zdawacca, szto treba byłob usim haworaczym „pa prostamu“ nawuczycca i hawaryć pa rasiejsku.
Tymczasam Macieja zabrali ŭ sałdaty. U nowych warunkach żyćcia jon staraŭsia być usim dobrym i ŭsłużnym, dziela czaho naczalstwo palubiło Macieja i jak hramatnaho jaho ŭziali ŭ wajenny łazaret wuczyć na felczara. Tut iznoŭ jon dobra braŭsia i akazaŭsia zdolnym tak, szto ŭ dość skorym czasie zdaŭ akzamien na felczara. Ciapier stała lepiej żyć, bo i zaniaćcie lohkaje i kapiejka to adsiul to adtul prylacić i pryszoŭszy da chaty budzie czym pachwalicca i lahczej budzie żyć, bo można dziekoleczy dastać miejsca pry szpitali, „dyk budu i panam, nia to szto ralli kapać nia budu“, dumaŭ sabie Maciej.
