Старонка:Maryja.pdf/6

Ў куточку ціхенька стаяла
Ды ўсё маўкліва пазірала
190 І слухала, як малады,
Дзівосны госць той гаварыў.
І словы гутаркі жывыя
У душу падалі Марыі,
І ў сэрцы стыла і пякло!

- У Іудзеі не было, -
Прамовіў госць, - таго ніколі,
Што зараз станецца. Равві!
Звястун вялікае глаголы
Засее праўду на зямлі!
200 І вырастуць і пажнямо
І ў жытніцы мы зберамо
Святыя зерні. Я Месію
Іду людзям апавясціць.
І памалілася Марыя
Перад апосталам.
Гарыць
Агеньчык ціха у жарніцы.
А Ёсіф праведны сядзіць
Ды думае. Ужо зарніцы
210 На небе ясным узышлі.
Марыя ўстала і пайшла
З гляком па воду да крыніцы.
І госць за ёю і ў ярочку
Дагнаў Марыю... Халадочкам
Да ўсходу сонца правяла
Аж да самае Тыверыяды
Святога весніка. І рада,
Радзюсенька сабе прыйшла
2200 Дадому.
Жджэ яго Марыя,
А вусны, шчокі маладыя
Імгненна блякнуць. Вочы ёй
Туманам засціць. - Ты не той,
Не той цяпер, Марыя, стала,
Наш цвет, аздоблены красой! -
Прамовіў Ёсіф. - Дзіва стала