— Ну, выпі, — настойваў Генры, падняўшы кафейнік. Біл адсунуў свой кубак.
— Няхай я буду пракляты, калі вып'ю! Сказаў, што не буду, калі сабака прападзе, — значыць не буду.
— Вельмі добрае кофе! — спакушаў яго Генры.
Але Біл паставіў на сваім і паснедаў усухамятку, запраўляючы яду нечленападзельнымі праклёнамі па адрасу Аднавухага, які выкінуў ім такую брыдкую штуку.
— Сёння ноччу я прывяжу іх усіх па аднаму, — сказаў Біл, калі яны рушылі ў дарогу.
Прайшоўшы не больш ста ярдаў, Генры, які ішоў уперадзе, нахіліўся і падняў нейкую рэч, якая папала яму пад лыжы. Было цёмна, ён не мог разгледзець, што гэта такое, але пазнаў навобмацак. Генры шпурнуў яе назад, так што рэч гэтая, стукнуўшыся аб сані, адскочыла прама да лыж Біла.
— Можа быць, табе гэта яшчэ спатрэбіцца, — сказаў Генры.
Біл ахнуў. Усё, што асталося ад Спэнкера,-палка, якая была прывязана яму да шыі.
— Начыста злопалі, сказаў Біл. — І рамянёў на палцы не пакінулі. Добра-ж яны прагаладаліся, Генры... Хто ведае, як яшчэ скончыцца наша паездка?..
Генры задзірыста рассмяяўся.
— Хоць ваўкі ніколі за мной не ганяліся, але мне прыходзілася і горш гэтага, а ўсё-ж жывы застаўся. Адной жменькі дакучлівых стварэнняў яшчэ мала, каб даканаць твайго пакорлівага слугу, дружышча Біл!
— Не ведаю, не ведаю, — злавесным тонам прамармытаў той.
— Ну вось, калі будзем пад'язджаць да Мак-Гэры, тады даведаешся.
— Не вельмі я на гэта спадзяюся, — настойваў на сваім Біл.
— У цябе проста дрэнны настрой, і больш нічога, безапеляцыйна заявіў Генры. — Табе трэба хіны прыняць. Вось, дай толькі да Мак-Гэры дабрацца, я табе дам порцыю.
