Гэта старонка не была вычытаная
II.
U heny čas išoŭ Jezus u miesta, jakoje zaviecca Naim, a z im išli jahonyja vučni i vialikaja hramada. A kali prybližyŭsia da bramy miesta, voś vynosili pamioršaha adzinaha syna ŭ matki, a jana była ŭdavoj; razam z jej išła vialikaja hramada miaščan. Pabačyŭšy jaje Jezus, zžaliŭsia nad jej i skazaŭ jej: nia płač. I padyjšoŭ i dakranuŭsia da maraŭ. (A tyja, što nieśli, zatrymalisia). I skazaŭ: chłopča, tabie kažu ŭstań. I ŭstaŭ toj, katory byŭ pamioršy i pačaŭ havaryć. I addaŭ jaho matcy jahonaj. A ŭsich praniaŭ strach i jany chvalili Boha, kažučy, što vialiki prarok paŭstaŭ pamiž nas i što narod svoj adviedaŭ.
(Łuk. 7, 11—16).
