II.
U heny čas Jezus pierapraviŭsia na druhi bierah mora Galilejskaha, abo Tyberyjskaha, a za im išła vialikaja hramada, bo vidzieli cudy, jakija jon čyniŭ nad chvorymi. Dyk uzyjšoŭ Jezus na haru i sieŭ tam z vučniami svaimi. Była-ž blizka Pascha, žydoŭskaje śviata. Vot-ža, kali Jezus padniaŭ vočy i ŭhledziŭ, što jdzie da jaho vializnaja hramada, skazaŭ da Filipa: dzie kupim chleba, kab jany mieli jeści? A hetak kazaŭ, prabujučy jaho, bo sam viedaŭ, što mieŭ rabić. Adkazaŭ jamu Filip: za dźvieście denaraŭ nia chvacie im chleba, kab kožny choć krychu atrymaŭ. Adzin z vučniaŭ jaho, Andrej, brat Symona Piotry, skazaŭ jamu: jość tut adzin chłapiec, što maje piać jačmiennych chlaboŭ i dźvie ryby, ale što heta znača na hetulki? Tady skazaŭ Jezus: skažycie ludziam sieści. Było-ž na tym miescy šmat travy. Dyk pasieli mužčyny likam kala piaci tysiač. Jezus-ža ŭziaŭ chleb i ŭčyniŭšy padziaku, razdaŭ pasieŭšym, taksama i ryby — skolki chacieli. A kali padjeli, skazaŭ svaim vučniam: źbiarycie kuski, što astalisia, kab nie zmarnavalisia. Dyk sabrali i napoŭnili, z piaci jačmiennych chlaboŭ, dvanaccać kašoŭ kuskami, jakija astalisia paśla tych, što jeli. A tyja ludzi, kali pabačyli cud, jaki ŭčyniuŭ Jezus, skazali: hety jość sapraŭdy prarok, katory mieŭ na śviet pryjści. Jezus-ža, kali paznaŭ, što majuć pryjści, kab uziać jaho i zrabić karalom, adyjšoŭ uznoŭ na haru sam adzin.
(Jan 6, 1—15)
