na šeśćdziesiat stajaŭ ad Jeruzalimu i havaryli pamiž saboj ab usim tym, što stałasia. Kali jany havaryli i razvažali pamiž saboj, sam Jezus prybliziŭsia i išoŭ razam z imi. Ale vočy ich byli ŭstrymany, kab nie paznali jaho. I skazaŭ im: ab čym heta vy havorycie miž saboj u darozie i čamu vy sumnyja? Adzin, na imia Kleafas, adkazvajučy skazaŭ jamu: ty sam hość u Jeruzalimie i nia viedaješ, što tam u hetyja dni stalasia? Jon spytaŭsia ŭ ich: što? Jany skazali: ab Jezusie Nazarejskim, katory byŭ prarokam, mahutnym u čynie i słovie, prad Boham i prad usim narodam i jak najvyšejšyja duchoŭniki i našy staršyja vydali na jaho prysud śmierci i ŭkryžavali jaho. A my spadziavalisia, što jon mieŭ adkupić Izraela, a ciapier z usim hetym — siahońnia ŭžo treci dzień, jak hetaje stałasia. Ale i žančyny niekatoryja našy pierapałochali nas, katoryja da dnia byli pry hrobie, a nie znajšoŭšy cieła jaho, pryjšli i skazali, što jany bačyli navat zjavu aniołaŭ, jakija kažuć, što jon žyvie. I pajšli niekatoryja z našych da hrobu i znajšli tak, jak kazali žančyny, ale samoha nie znajšli. A jon skazaŭ im: o, nierazumnyja i lanivaha serca, kab vieryć uva ŭsio, što skazali praroki! Ci-ž nia treba było, kab Chrystus ciarpieŭ i tak uvajšoŭ u chvału svaju? A pačaŭšy ad Majžeša i ŭsich prarokaŭ, tłumačyŭ im usio Pisańnie, što ab im było. I padyjšli jany da siała, da jakoha išli, a jon rabiŭ vyhlad, što dalej idzie. Ale prymusili jaho, kažučy: astańsia z nami, bo viečareje i dzień užo kančajecca! I jon uvajšoŭ razam z imi. A kali sieŭ
