Što K. Swajak jak syn sielanina adčuwaŭ „dramu pracoŭnych“, socyjalnyja kontrasty i panawańnie prawa dužejšaha na świecie nie padlahaje sumniwam, ale ŭsio heta nie piarečyć pryncypam relihii, jakaja zhadžajecca na peŭny radykalizm u sprawach hramadzkich…
Hetak sama zhadžajecca Kaścioł u peŭnych wypadkach i na aružnuju baraćbu, tak što i tutaka nia bačym pieraškody ks. Swajaku z boku relihii“… Woś najbolš jaskrawyja słowy ab Swajaku Świetazara ŭ uspomnienaj polemičnaj z A. Nawinoj staćci.
Urešcie treba adznačyć, što toj-ža A. Nawina (A. Luckiewič), jaki całkom biezpadstaŭna swoj biazbožny subjektywizm prypisaŭ K. Swajaku ŭ uspomnienych časopisiach, paŭtaryŭ značna paźniej toje-ž samaje ŭ staćci „Bunt ргосіŭ Воhа“ („Адбітае жыцьцё. Лекцыі і стацьці з беларускае адраджэнскае літэратуры, Кніжка І. Вільня. Выд. Бел. Выд. т-ва, 1929), padčorkiwajučy adnačasna, što Swajak buntujecca „nie proci idei Boha, a proci biassilla hetaj idei“. A heta jak wiedajem, dźwie wialikija rožnicy, bo pryčynaj henaha „biassilla“ moža być i naša złaja wola i niaznanyja nam žyćciowyja Božyja tajnicy. Takim čynam A. Nawina hetkim swaim apošnim wywadam ab Swajaku ŭ peŭnaj miery i sam pieračorknuŭ toje, što ćwierdziŭ niadaŭna.
Ahułam-ža z pasiarod usich Swajakowych krytykaŭ badaj najbolš akazaŭsia hłybokim i praŭdziwa ŭsiestaronna malujučym duchowy woblik Swajaka, dr. St. Hrynkiewič u staćci „Syn Wioski“ („Bieł. Krynica“ 1926, № 31), jaki hruntoŭna admalawaŭ Swajaka, jak wiernaha syna narodu i adnačasna intelihienta, šuka-
