tańnie raźbirałosia i raniej ješče na źjezdach Biełaruskaho duchawienstwa ŭ Nowahrudku i Miensku.
Wialiki kn. Vitoŭt.
(s partretu katedry Wilenskaj.)
Pry Witoŭcie Biełaruś addychnuła lahčej. Drenna było pry im kniaziom i bajaram, ale narodu lepiej žyłosia.
Tolki ŭśpieŭ pamierci Witoŭt, jak iznoŭ načalisia samawolnyje wojny, pierš miež Skirhajłam i Świdryhajłam, a paśla miež Świdryhajłam i Zyhmuntam.
Kali byŭ wybran na Wialika-kniažecki pasad Litwy i Rusi Kazimir Jahajłowič, kraj iznoŭ pačaŭ prychodzić u paradak. Kazimir zawioŭ roznyje nowyje zakony, katoryje źmianili zusim haspadarku kraju. Ale z hetaho času asobnaja historyja Biełarusi kančajecca: heta staronka pačynaje žyć ahulnym žyćciom pierš Litwy i Rusi, a s 1569 hodu i Polščy. Pačynajucca časy štučnaho zbližeńnia, falšywaj družby razam s swarkami, niedarazumieńniami i abapolnaj niawieraj. Zmahańnie za niezaležnaść ciahniecca ješče 139 hadoŭ. U 1569 h. Litoŭska-Ruskaje hasudarstwo palityčna pamiraje.
