mior. Dzila hetaho Pan Jesus skazaŭ Matce swajej: „Niawiesta, woś syn twoj!“ a św. Janu: „Woś Matka twaja!“ I ad hetaj pary św. Jan zaapikawaŭsia Matkaj Bożaj.
U sam poŭdzień zrabiłasia pa ŭsim świecie ciomna, jak u noczy, i trywało hetak praz try hadziny. Cierpiuczy za nas, Pan Jezus nia mieŭ nawat ad Boha Wojca nijakaj paciechi ŭ sercu i heta najbolszaj było dla Jaho mukaj. Dzila hetaho zahałasiŭ: „Boże moj, Boże moj, czamuż Ty mianie pakinuŭ?“
Pośla Pan Jezus zachacieŭ pić, dyk skazaŭ: „Prahnu!“ Tady adzin żaŭnier padaŭ Jamu na kiju pamoczanaju ŭ wocat hubku. Pan Jezus pakasztawaŭ i skazaŭ: „Spoŭniłasia!“ A napaśledak: „Wojcze, ŭ ruki Twaje addaju duch moj!“ i skazaŭszy heta, pachiliŭ haławu i ŭmior.
Zatraslasia tady ŭsia ziemla, paszczapalisia skały i szmat adkryłasia mahił, z katorych pawychadzili pamiorszyja. Żaŭniery i ŭsie, katoryja byli pry kryżu, uwidziŭszy heta, pirapużalisia i hawaryli: „Zapraŭdy byŭ Jon Synam Bożym“.
Jakza palubiŭ nas Pan Jezus, kali hetak ciarpieŭ i pamior, kab wyratawać nas ad piekła!
37. Pana Jezusa zdymajuć z kryża i kładuć u hrob.
Nazaŭtraja, u Wialikuju Subotu, u żydoŭ było wialikaja świata. Dzila hetaho treba było
