nam jość nad usim Ahiptam“. Ale Jakub ni chacieŭ im wieryć, pakul jany ni raskazali jamu ŭsio padrobna i ni pakazali karaleŭskich pawozak i darahich padarkoŭ. Tady ŭzradawany Jakub skazaŭ: „Niczoha bolsz ni chaczu na świecie, kali moj syn Juzep żyŭ, jak tolki pajechać i ŭwidzić jaho pirad śmierćciu“. Jakub zabraŭ usio, szto tolki mieŭ, i pajechaŭ z synami da Ahiptu. Jak padjeżdżali da miesta, Juda pajechaŭ napierad i daŭ znać Juzepu, szto baćka ŭżo jedzić. Dyk Juzep wyjechaŭ na spatkańnie. Zahledziuszy baćku, wyskaczyŭ z pawozki, kinuŭsia caławać i z radaści płakaŭ. A Jakub skazaŭ Juzepu: „Ciapier użo sa spakojam mahu pamirać, bo ŭwidzieŭ ciabie“. Pośla Juzep nadzialiŭ baćku i bratoŭ budoŭlaj, najlepszaj ziemlaj i ŭsim, szto tolki im było patrebna.
2. Jakub żyŭ jaszcze siemnaccać hadoŭ, a pośla, pabłahosławiuszy synoŭ, pamior. Adprawiuszy żałobnyja madlitwy, Juzep i braty pachawali jaho ŭ Chananejskim kraju, bo hetak jon chacieŭ. A Juzep, prażyŭszy sto dziesiać hadoŭ, pamior i braty nadta jaho żaleli.
22. Uradziny Mojżesza.
1. Patomki Jakuba z czasam tak razmnożylisia, szto stali wialikim narodam. Jakub zwaŭsia takża Izraelam, dyk dziela hetaho i patomki jaho zawucca takża narodam Izrael-
