wasz baćka, ab katorym wy ŭspaminali, i ci zdaroŭ?“ A jany atkazali: „Baćka nasz jaszcze żyŭ i zdaroŭ“. Zahledziuszy Beniamina, Juzep skazaŭ: „A heta wasz brat najmienszy? Niechaj Boh ciabie błahosławić“. I zarazża wyjszoŭ, bo palilisia jamu z wocz ślozy. Juzep najbolsz lubiŭ Beniamina, bo jon byŭ jaszcze tady maleńkim, jak braty pradawali Juzepa.
Abmyŭszy twar, kab ni paznali, szto jon płakaŭ, Jusep uznoŭ pryjszoŭ da bratoŭ i zahadaŭ padawać strawy. Dziwawalisia braty, szto ich nawat ni pytajuczysia pasadzili pa starszynstwu. Jeli jany tady, pili i wisialilisia.
19. Siarebrany kubak.
1. Juzep chacieŭ prakanacca, ci braty jaho susim użo paprawilisia, dyk dziela hetaha pośla jeży zahadaŭ słuham: „Nasypcie im zbożża ŭ miaszki kolki ŭlezić i ułażycie tudy hroszy, szto jany zapłacili za zbożża, a ŭ miaszok najmienszaho ułażycie jaszcze moj siarebrany kubak“. Słuhi zrabili, jak im było zahadano, i braty nazaŭtraje wyjechali. Jak byli jany użo za miestam, Juzep pazwaŭ sluhu i skazaŭ jamu: „Hanisia za henymi ludźmi, a jak dahonisz ich, skaży: czamuż wy adpłacili złom za dabro? Z kubka, katory wy ŭkrali, moj pan sztodzień pjeć. Nadtaż wy błaha zrabili“.
