aŭčarni (h. zn. da žydoŭskaha narodu) i henyja treba mnie prywieści i budzie adna aŭčarnia i adzin pastyr".
Hetych słoŭ Chrystusa słuchali nia tolki ludzi wučonyja ŭ Zakonie, ale i ludzi prostyja — mytniki i hrešniki, jak ich nazywali zatym faryzei, katoryja čuralisia prostaha narodu, narakali na Chrystusa, što prabywaje razam z mytnikami i roznym paspalitym ludam, prymaje ad ich zaprosiny ŭ haścinu i jeść razam z imi. Tahdy Jezus skazaŭ im hetakuju prypowieść:
Pry powieść ab zhublenaj awiečcy. „Kali chto z was, majučy sto awiečak, zhubić adnu, ci-ž nie pakidaje dziewiaćdziesiat dziewiać u pustyni i nia jdzie šukać zhublenaj, až pakul nia znojdzie jaje? A kali znojdzie, biare jaje z radaściaj na plečy swaje i, pryjšoůšy da chaty, sklikaje swaich siabroŭ susiedziaŭ i kaža im: ciešciesia sa mnoju, bo ja znajšoŭ maju zhublenuju awiečku.
„Kažu wam, što taksama i ŭ niebie bolej budzie radaści z adnaho pakutujučaha hrešnika, jak z dziewiaćdziesiat dziewia. ci, jakija pakuty nie patrabujuć“.
Prypowieść ab zhublenaj drachmie. „Abo taja žančyna, jakaja maje dziesiać drachmaŭ i, kali zhubić adnu z ich, to ci nie zaświecić ahniu i nie pačnie wymiatać chaty i pilna šukać, až pakul nia znojdzie? A kali znojdzie, to sklikaje siabrowak i susiedak i kaža im: ciešciesia sa mnoju, bo ja znajšła drachmu, katoruju była zhubiła".
„Tak, kažu wam, bywaje radaść pasiarod aniełaŭ Božych, z pryčyny adnaho hrešnika, jaki pakutuje".
Hetyja abiedźwie prypowieści haworać nam ab wialikim milaserdzi Božym nad hrešnikam, jaki kajecca i pakutuje za swaje hrachi.
Ale hetyja prypowieści nie aznačajuć, što adna zhublenaja awiečka abo drachma (hrešnik) bolej warta, jak 99 awiečak niazhublenych (sprawiadliwych ludziej), ale aznačajuć toje, što z nawarotu hrešnika radaść bywaje bolšaja, jak z 99-ci sprawiadliwych, jakija pakuty nie patrebujuć. Bo i pastyr nia tak ciešycca z tych awiečak, što maje, jak z taje, što była zhinuła, ale znajšłasia.
Jašče treba źwiarnuć uwahu na toje, što Jezus usio wyraźniej hawora ab swajej śmierci i kaža, što dobry pastyr addaje swajo žyćcio za swaje awiečki i što jon ― Chrystus — addaść jaho. Takim paradkam Jezus pamału pryhataŭlaje swaich wučnlaŭ da tej strašnaj časiny, jakaja nieŭzabawie mieła nastupić.
Chočučy jašče bolej i jaśniej wykazać miłaserdzie Božaje da hrešnych ludziej, Jezus skazaŭ takuju prypowieść:
U adnaho čaławieka było dwuch synoŭ. Małodšy z ich skazaŭ swajmu baćku: Ojča, daj mnie naležnuju mnie čaść majemaści, katoraja na mianie prypadaje. Baćka padzialiŭ majemaść i addaŭ małodšamu synu jahonu čaść.
