Troch Hijobawych susiedziaŭ, pačuŭšy ab niaščaści, pryšli adzin raz adwiedać swajho susieda, kab paciešyć jaho. Kali jany zdalok hlanuli na Hijoba, to nie mahli paznać, tak jon pieramianiŭsia. Pačali tady płakać nad im, raździorli swajo adzieńnie i hoławy pasypali popiałam na znak wialikaha žalu. Ale j jany dakarali jamu, kažučy, što jon musiŭ niešta drennaje zrabić, kali na jaho Boh sprawiadliwy pasłaŭ takuju karu. Ale Hijob baraniusia ad hetaha j kazaŭ, što Boh časam dapuskaje niaščaści na ludziej, kab ich wyprabawać. Pry hetym, u wialikim žali, zwaročwaŭsia da swaich pryjacielaŭ i prasiŭ ich, kab nie dakarali jamu: „Zžalciesia nada mnoju — kazaŭ jon — zžalciesia nada mnoju prynamsi wy, pryjacieli maje, bo ruka Božaja daścihła mianie".
I ŭžo astałasia jamu tolki adna paciecha: dumka ab śmierci, ab pryšłym Adkupleńni i ŭskrašeńni z umioršych.
„Wiedaju, što Adkupiciei moj žywie — kazaŭ Hijob — i ŭ dzień apošni ŭstanu z ziamli. Adzienusia jznoŭ u skuru maju i ŭ ciele maim budu ahladać Boba majho". Hetymi sławami Hijob wyražaŭ swaju wieru ŭ pryšłaha Mesyjaša — Jezusa Chrysta.
I praz uwieś čas, choć roznyja sumniwy mučyli jaho i choć hetyja sumniwy niaraz wykazwaŭ jon uhołas pierad swaimi pryjacielami, jon nia zbluźniŭ prociŭ Boha.
Pry kancy proby pačuŭsia hołas Božy z wichru i pawučyŭ Hijoba i jahonych pryjacielaŭ, što jany nie pawinny byli hawaryć ab tych rečach, jakich nie razumiejuć. Boh pomnić ab usim, Ahlad Božy razumna kiruje ŭsim stwareńniem i namieraŭ Božych ludzi časta razhadać nia mohuć. Dyk biez patreby Hijob hawaryŭ tak mnoha ab swajej niawinnaści, a pryjacieli jaho drenna rabili, zakidajučy jamu roznyja prastupki.
Tahdy djabal adstupiŭ ad Hijoba, a Boh naharadziŭ pakutnika usim, nia tolki zdaroŭjem, ale daŭ jamu ŭdwaje ŭsiaho, što jon mieŭ. Hijob mieŭ iznoŭ 7 synoŭ i 3 dački i pamior u wialikaj staraści, pražyŭšy jašče 140 hadoŭ.
Jak pahadzić ničym niezasłužanyja ciarpieńni z dabratoju, usiomahutnaściaj i sprawiadliwaściaj Božaj? Čamu heta bywaje tak, što sprawiadliwamu i niawinnamu čaławieku časam drenna žywiecca, a hrešnamu i biazbožnamu dobra? — hetyja pytańni mučyli ludziej nia tolki ciapier, ale j daŭniej Na hetyja pytańni daje adkaz historyja Hijoba. Pawodle jaje, ludzi, jakija cierpiać niawinna, užo tut, na ziamli atrymajuć naharodu, a kali nie atrymajuć, dyk žyćcio ludzkoje nia končycca tut na ziamli, ale budzie trywać dalej u wiečnaść. Historyja Hijoba jašče śćwiardžaje, što Boh nie zaŭsiody ssyłaje ciarpieńni, jak karu za hrachi. Ahlad Božy moža mieć u ciarpieńni inšyja namiery adnosna kožnaha čaławieka. što paćwiardžajecca prykładam Jazepa, pradanaha bratami ŭ Ehipiet.
Mnohapakutny Hijob jość padabienstwam cierpiačaha Chrystusa. Jak Hijob pieranosiŭ roznyja ciarpieńni, taksama j Chrystus byŭ mučany i mnoha ciarpieŭ biaźwinna.
