wiŭ Jakuba i skazaŭ: što jon užo nia budzie zwacca Jakub, ale Izrael što značyć "wajaŭnik Božy".
Kali ŭžo raźwidnieła, Jakub pajšoŭ na spatkańnie Ezawa i, uhledzieŭšy jaho, wyjšaŭ nasustreč i pakłaniŭsia jamu až da ziamli siem raz. Boh źmiakčyŭ serca brata, Ezaŭ adpuściŭsia i pierastaŭ hniewacca na Jakuba. Jon padyjšoŭ da swajho brata, abnimaŭ i caławaŭ jaho. Ezaŭ pryniaŭ dary ad Jakuba i ad hetaha času braty žyli ŭ zhodzie.
Pajednaŭšysia z bratam, Jakub paśpiašyŭ spoŭnić swoj šlub. Jon pajšoŭ na toje miejsca, dzie jamu pakazałaś drabina, siahajučaja až da nieba, tam zbudawaŭ aŭtar i złažyŭ Bohu achwiaru.
Stary Izaak žyŭ jašče j pierad śmierciaj moh paciešycca, uhladajučysia na zhodnaje žyćcio swaich synoŭ. Skora paśla hetaha jon pamior, majučy 180 hadoŭ. Syny pachawali jaho ŭ Hebronie, kala hrobu Abrahama i Sary.
Ad imia "Izrael" patomkaŭ Jakuba časta nazywali Izraelitami.
Ezaŭ staŭsia pawadyrom arabskaha plemienia, zwanaha Edomitami. abo Idumejcami.
Jakub mieŭ 12 synoŭ, z katorych małodšymi byli Jazep i Benjamin. Jazep byŭ nadta dobry i pasłušny, zaŭsiody kazaŭ praŭdu i baćka za heta jaho wielmi lubiŭ, bolš nawat za druhich synou i sprawiŭ jamu nadta strojnuju, rožnakalornuju wopratku. Braty z zajzdraściu hladzieli na Jazepa, a kali adzin raz Jazep raskazaŭ baćku pra złyja pastupki bratoŭ, to braty tak źnienawidzieli jaho, što nie chacieli z im hawaryć.
Adzin raz Jazep mieŭ dziŭny son. Jamu zdałosia, što jon wiaža razam sa swaimi bratami snapy ŭ poli j jaho snop padniaŭsia z ziamli i stajaŭ, a bratawy snapy kłanialisia jamu. Ab hetym śnie jon raskazaŭ bratom. Braty aburylisia na Jazepa j skazali: što-ž, moža ty budzieš našym Waładarom, a my twaimi słužkami i kłaniacca tabie budziem? I ad taho času jašče bolej źnienawidzieli jaho. Paśla Jazep śniŭ jašče adzin son, što sonca, miesiac i 11 zorak kłanialisia jamu. Hety son nie spadabaŭsia ŭžo nawat Jakubu i jon paswaryŭsia na Jazepa, kažučy: niaŭžo-ž ja, i maci, i braty budziem kłaniacca tabie?
Jazepawy braty haniali paświć bydła časam nadta daloka ad domu i tam astawalisia praz daŭžejšy čas. Adzin raz, kali ich doŭha nia było, Jakub paklikaŭ Jazepa (jamu ŭžo było 16 hadoŭ) i skazaŭ jamu: „Idzi i pabač, ci ŭsio dobra ŭ bratoŭ twaich, a wiarnuŭšysia mnie raskažaš". Jazep pajšoŭ, nia hledziačy, što daroha była dalokaja (kala 20 hadzin chodu). Kali jon užo padychodziŭ da swaich bratoŭ, jany paznali jaho jašče zdalok i pačali pamiž saboju hawaryć: „Woś idzie naš
