rodzimsia ŭ hrachu pierwarodnym, biez łaski Božaj, majučy hrech na dušy, pieradany nam ad Adama i Ewy.
Ciažka paśla hetaha hrechu było žyć našym backom, asabliwa na dušy. Wola ich bolej užo chiliłasia da błahoha, jak da dobraha, rozum pryćmiŭsia i ŭžo nia moh tak jasna razumieć praŭdy Božaj; duša ich straciła łasku Božuju i ŭžo była niamiłaj Bohu; jany sami praz hrech zasłužyli na karu wiečnuju — i pahinuli-b musić i jany i ŭsie my, kab Boh nie źlitawaŭsia nad nami.
Jašče pierad tym, jak wyhnać pieršych baćkoŭ z Raju, Boh abiacaŭsia prysłać Mesyjaša h. zn. Chrystusa Zbaŭcu, jaki wybawić ludziej ad piekła i wiernieć da łaski Božaj. Jašče tahdy Boh skazaŭ da wuža: „Niapryjaźń pałažu pamiž taboju j žančynaju, pamiž patomstwam twaim i patomstwam jaje: jana satre haławu twaju". - Heta značyć: Najświaciejšaja Dziewa Maryja, rodzić Syna Božaha i wyrwie ludziej z niawoli złoha ducha.
Ludzi wieryli ŭ hetu abiatnicu i bolš jak praz 4 tysiačy hadoŭ čakali na prychod swajho Zbaŭcy Jezusa Chrysta.
Heta było pieršaje abiacańnie z wusnaŭ Božych ab pryšłym Mesyjašy. Paśla praroki dakładna pawučyli ludziej, što hetym pieramožcam nad Złym ducham budzie Syn Čaławiečy", syn Abrahama i Dawida, syn žančyny - Maryi, katory adkupić rod ludzki z mocy ducha złoha praz swaje ciarpieńni i śmierć.
I ciapier bačym na abrazoch Najśw. Dziewu Maryju z wužom pad nahami, jakomu jana topča haławu.
Boh chacieŭ, kab pieršyja ludzi wysłužyli dla siabie naharodu, spaŭniajučy Jahonyja prykazańni. Wola čaławieka pawinna była supracoŭničać z wolaj Božaj u zdabywańni ščaścia, jakoje nie naležałasia čaławieku ad pryrody. Ale čaławiek adkinuŭ hetaje supracoŭnictwa i zbuntawaŭsia prociŭ Boha. U hetym buncie i ŭ hetaj pysie j lažyć usia złość pierwarodnaha hrechu.
Boh stawić anioła z wahnistym miačom, kab nie dapuskaŭ čaławieka ŭ Raj da "drewa žyćcia". Bo j našto ciapier čaławieku nieśmiarotnaść cieła? Žyćcio biaz śmierci, siarod hora i biady, było-b dla jaho časta wialikim niaščaściem. Dyj henaja nieśmiarotnaść cieła, jak dar nadpryrodny i nienaležny čaławieku, moh być ad jaho adniaty. Astałasia jamu nieśmiarotnaść dušy.
§ 6. KAIN I ABEL.
Adam i Ewa mieli mnoha synoŭ i dočak. Pieršymi ich synami byli Kain i Abel. Kain byŭ starejšy i zajmaŭsia ziemlarobstwam (abrablaŭ ziamlu) a Abel paświŭ awiečki.
Adzin raz jany abodwa składali Bohu achwiary. Kain składaŭ z taho, što jamu ŭradziła ziamla, a Abel z swaich awiečak. Abel byŭ dobry i zatym Boh pryniaŭ jaho achwiaru, a Kainawu achwiaru adkinuŭ, bo jon byŭ nadta niahodny.
Kain, uhledzieŭšy, što bratawa achwiara milejšaja Bohu, zahniewaŭsia mocna na Abela i sa złości až na twaru źmianiŭsia. Zajzdrawaŭ jon bratu łaski Božaj i nadumaŭsia jaho zabić. Boh napaminaŭ Kaina i kazaŭ jamu: Čamu ty zahnie-
