waryŭ da jaho: "Ty škaduješ plušču, katoraha ty nie sadziŭ i katory wyras za adnu noč. A jak-ža-ž mnie nie škadawać Niniwy, dzie jość bolej jak 120 tysiač narodu?"
Jona zrazumieŭ tady swaju pamyłku i ŭžo nie žadaŭ kary Božaj.
Jona byŭ padabienstwam p. Jezusa, bo jak Jona byŭ try dni ŭ nutry ryby, tak p. Jezus byŭ try dni ŭ hrobie. Sam p. Jezus kazaŭ ab hetym i na paćwiardžeńnie swajej nawuki što na treci dzień uwaskreśnie, padawaŭ znak praroka Jony": „Jak Jona byŭ praz try dni i try nočy ŭ nutry wialikaj ryby, tak budzie Syn čaławiecy praz try dni i try nočy ŭ nutry ziamli" — kazaŭ p. Jezus. (Mat. 12, 40).
Jakaja heta była ryba, što prahłynuła Jonu? - Praŭdapadobna rekin, jaki zaŭsiody kidajecca na ludziej i maje da 4 m. daŭžyni. A moža jakaja inšaja? Zhadać trudna, bo ŭ św. Pisańni dakładna nie apiswajecca, jakaja była ryba, a tolki haworycca, što była wialikaja.
Prarok Jona nie chacieŭ iści až u Niniwu abwiaščać wolu Božuju. Praroki, spaŭniajučy swoj abawiazak, časta musieli ciarpieć šmat prykraściaŭ, pieranosili praśled, a nawat wastroh i śmierć. zatym chacieli b uciacy ad swajho abawiazku, ale Božaja siła prymušała ich rabić toje, da čaho byli pasłany. Prykładam takoha prymusu jość prarok Jona.
Padčas žalu i pakuty na ŭschodzie nia tolki raździrali na sabie adziežu, ale pasypali haławu popiełam i adziawalisia ŭ wałasianicu abo miašok z wiarblužaj šerści, jaki mieŭ prarezanyja dziry na haławu i ruki i jaki nadziawali na znak pakuty.
Aproč Haljaša, Jelisieja i Jony Boh pasyłaŭ da Izraelskaha narodu jašče šmat druhich prarokaŭ, pamiž katorymi najwydatniejšym byŭ Amos.
Prarok Amos - heta wialiki čaławiek, jaki najhłybiej z sučasnych jamu ludziej zrazumieŭ uwieś źmiest Božaha Abjaŭleńnia. Byŭ jon rodam z Judei, ale prarakawaŭ u Izraelskim karaleŭstwie. Dziejnaść jaho prypadaje na toj čas, kali pa Haljašu i Jelisieju hetaje karaleŭstwa padniałosia wielmi wysoka i stała silnaj dziaržawaj (pry Jeroboamie II, kala 750 h. pierad Chr.)
Amos byŭ pazwany Boham na praroka ad pastyrskich zaniatkaŭ, ale choć byŭ prostym pastyram, mieŭ hłybokuju relihijnuju kulturu. U swaich pramowach jon wyražaje radaść, što lzrail dajšoŭ da wialikaho značeńnia, ale razam z hetym i sumuje, bo widzić, što henaja wialikaść apirajecca na słabych nahach, dziaržawa tolki na wyhlad zdajecca silnaj, a ŭ nutry jana słabaja, bo relihijnyja asnowy, na katorych pawinna apiracca hramadzkaje žyćcio, narušany. U Amosa z wialikaj siłaj wyjaŭlajecca dumka, što praŭdziwaja relihijnaść nieadłučna ad sprawiadliwaści wa ŭsich halinach ludzkoha žyćcia i jość padstawaj narodnaha ščaścia i dabrabytu.
Jahwe, pawodle Amosa, heta Boh praŭdy i sprawiadliwaści. Jon wymahaje nia stolki achwiaraŭ, skolki zachawańnia sprawiadliwaści da ŭsich ludzieji narodaŭ. Sprawiadliwaść pawinna być zachawana ŭ adnosinach da čužych narodaŭ, a takža da ludziej prostych, słabych i pakryŭdža-
