Kab paciahnuć da siabie narod, Absalom stanawiŭsia kožny dzień zrańnia ŭ haradzkoj bramie, spatykaŭ usich, chto jšoŭ da karala sa skarhaj, raspytywaŭ ich, u čym sprawa, abymaŭ ich nawat i caławaŭ, a ŭrešcie kazaŭ: widžu, što sprawa twaja sprawiadliwaja, tolki niama takoha čaławieka, chto-b ciabie rassudziŭ pasprawiadliwaści. O, kab ja byŭ sudździoju, tahdy ŭsio było-b dobra i sprawiadliwa! Takoj chitraściaj pieraciahwaŭ narod na swoj bok i skora sława ab im, jak ab čaławieku dobrym i sprawiadliwym, razyšłasia pa ŭsim krai.
Kali ŭžo ŭsio da buntu było padhatawana, Absalom pajechaŭ u miesta Hebron, dzie daŭniej wybirali karaloŭ (np. Saula, Dawida) i tam abwiaściŭ siabie karalom. U narodzie pajšło wialikaje razdwajeńnie — adny dziaržali za Dawida, druhija za Absaloma. Absalom z wojskam pajšoŭ na Jeruzalim. Dawid, pačuŭšy ab hetym, pakinuŭ Jeruzalim i bosy, u zrebnym miachu na ciele, na znak pakuty, pajšoŭ na haru Aliunuju. Ludzi, prawodziačy jaho, płakali. Kali jon užo wyjšaŭ z horadu, niejki čaławiek z rodu Saula jšoŭ za im i łajaŭ jaho. Adzin z pryjacielaŭ Dawida nia moh ściarpieć hetaj łajanki, dyk źwiarnuŭsia da Dawida i skazaŭ: ja pajdu i zabju hetaha čaławieka. Ale Dawid skazaŭ: nie čapajcie jaho, moža Boh uzhlanie na mianie i addaść mnie dabrom za jaho łajanku.
Dawid prymušany byŭ uciakać až za Jardan. Tam jon sabraŭ wojska i wystupiŭ proci swajho syna. Pierad bitwoju Dawid prasiŭ swajo wojska, kab jano nie zabiwała syna jaho Absaloma. Pačałasia bitwa. Wojska Absaloma było raźbita i kinułasia ŭciakać. Absalom, uciakajučy razam z swaim wojskam, prajaždžaŭ na kani pad halinastym dubam. Jaho raskošnyja doŭhija wałasy zabłutalisia ŭ halinach hetaha duba i Absalom pawis miž niebam i ziamloju, a koń, jaki byŭ pad im, pabieh dalej. Skora prybiehli wajaki Dawidawy i sa złości zabili jaho.
Dawiedaŭšysia ab śmierci swajho syna, Dawid horka zapłakaŭ i doŭhi čas nia moh uspakoicca. "Absalomie, Absalomie, synie moj, kab heta ja pamior zamiest ciabie"! — hawaryŭ jon.
Nawiarnuŭšysia da Boha, Dawid časta kajaŭsia za swoj hrech i žaleŭ za swaje daŭniejšyja pastupki pierad Boham. Jon nawat układaŭ pabožnyja pieśni, jakija piajaŭ sam, abo zahadywaŭ piajać u światyni. Hetyja pieśni nazywajucca psalmy.
Dawid byŭ tak-ža prarokam. U swaich psalmach jon šmat praročaha pisaŭ ab pryšłym Mesyjašy, asabliwa ab jaho ciarpieńni i śmierci. I tak, u psalmie 21, jaki pačynajecca ad słoŭ: "Boža, moj Boža, čamu-ž ty mianie pakinuŭ", hetak apiswajecca śmierć Mesyjaša: "Prabili ruki maje i nobi maje, paličyli ŭsie kości maje... padzialili pamiž saboju adzieńnie
