ła, ani osła, ani wodnoj reczy jakaja joho jość, znaczyć: nie zawiduj czużoj ziamli, czużych lesou, budynkou, sadu, ani czoho szto nie twajo; nie prymanywaj ksobie czużych słuh i najmitow; nie zawiduj bahaciejszym, dziakuj Bohu za toje szto majesz, i starajsia żyć z paczciwościju, kab na chacie twojéj nia było ni kryudy, ani ślozy ludzkoj; nia rob niczoha chudoha, Pan Boh usio widzić, słyszyć i usio czytajeć u sercach naszych, i zausiahdy za dobroje zapłacić dabrom, a za złoje pakarajeć.
Usie ludzie powinny lubić i żaleć ziamlu na katoroj radzilisia, u katoroj pachowany ich baćki, dziedy i pradziedy, i u katoroj i sami lahuć pośle śmierci; pawinny usie żaleć adzin druhoho, dzierżaćsia za ruki, bo czy to pan, czy mużyk, czy bahatyj, czy ubohij, Żyd czy Chryścijanin, usie jak bracia majuć odnoho Atca Boha i adnu Matku ziamlu Ojczyznu naszuju, a Boh sam skazau u prykazanij swajom: „Żaliej bliżniaho swajoho jak
