Ідуць хлопцы… млеюць ногі…
Па траве дыбаюць роснай…
Лепей голад, як астрогі…
А без хлеба — млосна… млосна…
Навабранцы — хлопцы бравы,
Самахвотна выйшлі з хаты…
— Дай спачынем ля дубравы,
Хоць падсушым світы-латы.
Жмурыць вочы вечар сіні…
А наўкола — ціша, ціша…
Толькі вецер пры даліне
Куст алешніку калыша.
Знялі хлопцы торбы-ранцы,
На траве прыселі роснай…
— Эх вы, хлопцы, эх, паўстанцы!..
А без хлеба — млосна… млосна…
Эх, ды што там!.. Што яда нам,
Калі мы цяпер ў паходзе!
Быць хутчэй бы аб’яднаным
З тым, хто хоча жыць у згодзе.
Зноў на плечы торбы-ранцы…
Каля лесу, па даліне
Мужыкі ідуць — паўстанцы…
Жмурыць вочы вечар сіні…
Не лясы шумяць,
Не дубравы гамоняць,
Плача бацька, маці:
На паход, бач, звоняць.
На паход, бач, звоняць
Са званіцы-ўлоння,
З тых сяліб-загонаў,
Што паны палоняць.