— У нас і ў саміх мала сена, не ведаем, як зіму прахарчуемся…
— А як жа вы тут?
— Ды камунаю.
— Ка-амунаю? — спужана загаварыў бацюшка і пачаў азірацца.
— Няма лішняга,— сказаў Андрэй, пазіраючы на бацюшку.
Бацюшка ўвесь час ціскаў у руках пугу і капялюш.
— Няма… так… няма… а я думаў…— Пры гэтым ён саскочыў з ганка і стаў заварочваць каня.
— Спужаўся аднаго слова, як чорт крыжа,— сказаў усміхаючыся Андрэй і пайшоў канчаць полудзень.
Выйшаў Пётра і падышоў да бацюшкі.
— Дзень добры, бацюшка!
— А, Пётра, калі не памыляюся?..
— Ён, той самы…
— Таксама ў камуне? Ну, як жывеш?
— Вельмі добра. I да смерці хацеў бы так.
— Ды што ты, Пётра? А мне дрэнна…
— А вы, бацюшка, да нас, значыцца, у камуну…
Бацюшка адхіліўся ў другі бок і, каб не прымеціў Пётра, перажагнаўся…
— А ты, Пётра, молішся богу?
— Не.
— Чаму?
— Не ўмею.
— Навучыцца, навучыцца трэба…
— У праграму нашу, бацюшка, не ўходзяць малітвы… Часу няма гэтым займацца. Мы больш з плугам, з касою…
— Так, так… праграму ведаеш… Но! — загукаў бацюшка на каня.
— Пудзіла канаплянае,— забурчаў пад нос Пётра,— цябе слухаць цяпер нехта будзе!.. Ты маліся — за гэта грошы ад дурняў заграбаеш…
Дзяжурны барабаніў у павешаную бляху, што значыла выходзіць да працы…
Зноў жарты і вясёлыя песні заглушылі абшары палёў. А яскравае сонца са сваіх праменняў саткала бліскуча-залацісты арэол над Пасекамі.
1922